Εσύ...

Σ' ένα κελί 3χ4, εγώ με 4 άλλους φυλακισμένους.
Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου..., από κάπου να πιαστώ... να σταθώ στα πόδια μου...
Το μόνο που βρίσκω, είναι... το Πρόσωπό Σου... η Μορφή Σου...
Είναι τα Μάτια Σου... Αυτά τα Υπέροχα Φωτεινά Μάτια Σου...
Θέλω να φωνάξω τ' Όνομά Σου και δεν μπορώ...
Θέλω να ουρλιάξω και δεν μπορώ... Πνίγομαι...
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έχω να κοιμηθώ...
Αμείλικτα ερωτήματα κι ενοχές με βασανίζουν...
Όμως πιό πολύ με βασανίζει ότι, δεν ξέρω πότε θα Σε ξαναδώ...
Πότε, θα ξανακούσω τη Φωνή Σου...
Πότε, θα μπορέσω να βρεθώ ξανά Κοντά Σου...
Η επικοινωνία Μαζί Σου αδύνατη... Κοντεύω να τρελαθώ...
Τα βάζω όλα στο περιθώριο κι αυτό που κυριαρχεί,  Είσαι Μόνο ΕΣΥ...
Που Νάσαι τώρα; Τι να Κάνεις; Πως Περνάς; Πόσο με Σκέφτεσαι;
Παντού Είσαι ΕΣΥ... Μπορεί στο κελί να μην μπαίνει καθόλου ήλιος...
Εγώ όμως φωτίζομαι... Η Σκέψη μου, το Μυαλό μου, η Καρδιά μου, η Ψυχή μου, είναι Σε Σένα...
Η Μορφή Σου... το Χαμόγελό Σου... τα Μάτια Σου... Αχ αυτά τα Μάτια Σου...
Αυτά φωτίζουν το σκοτεινό κελί... Αυτά με κρατάνε.... Ακόμα και η αγωνία, που αυτή τη στιγμή, είναι ζωγραφισμένη στο Πρόσωπό Σου, ακόμα κι αυτή μου δίνει δύναμη ν'αντέξω...

Αυτά με κρατάνε... Αυτά με κρατήσανε...

Σε Χρειάζομαι... Σ' Έχω Ανάγκη...

Σε Λατρεύω... Σ' Αγαπώ... Να Προσέχεις...

Ένα χρόνο μετά... κι Εσύ έχεις φύγει...