Φύγε... Δεν Πειράζει...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Εγώ θα πονέσω

μα στο τέλος...

Θ' αντέξω...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Εγώ θα τρελαθώ

Μα να ξέρεις...

Πάντα θα Σ' Αγαπώ...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Το ξέρω πως δεν Σου αξίζω

Μα δεν θα πάψω και ποτέ

Πως θα ξανάρθεις να ελπίζω...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Υπομονή δεν είχες και δεν άντεξες

Σε ψεύτικους κόσμους λαμπερούς

Να ταξιδέψεις διάλεξες...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Δεν πρέπει να πονέσεις...

Δεν πρέπει να λυγίσεις...

Κι εγώ θα είμαι στο πλάϊ Σου

όποτε το θελήσεις...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Πάρε το δρόμο,

που Εσύ έχεις ανοίξει...

Και μη κοιτάξεις πίσω Σου

Σ' αυτά που έχεις αφήσει...

Φύγε... Δεν πειράζει...

Τόξερες και τόξερα, πως όλα ήταν δύσκολα...

Θα Σε περιμένω πάντα... Σ' Αγαπώ Να Προσέχεις....

Τ' Όνομά Σου (Μεγαλυνάρι)

Όπως έχει διασκευαστεί από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου.


Τ' όνομά σου : Ψωμί στο τραπέζι.
Τ' όνομά σου : Νερό απ' την πηγή.
Τ' όνομά σου : Αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : Παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ' όνομά σου : Δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ' όνομά σου : Ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι.
Τ' όνομά σου : Μουρμούρισμα ρυακιών μεταξύ τους.
Τ' όνομά σου : Μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.

Τ' όνομά σου : Ρινίσματα ήλιου.
Τ' όνομά σου : Στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : Στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : Ένα ελάφι βουλιαγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ' όνομά σου : Δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ' όνομά σου : Ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι.
Τ' όνομά σου : Μουρμούρισμα ρυακιών μεταξύ τους.
Τ' όνομά σου : Μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.

Τ' όνομά σου : Πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια μεσούρανα.
 
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων.
Τ' όνομά σου : Αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.

Τ' όνομά σου : Αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.
 
Ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος
Διασκευή & Μελοποίηση: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
Ερμηνεία: Δανάη Μπαραμπούτη και Χορωδία Τρικάλων



Όλο το ποίημα,  όπως το έγραψε ο Νικηφόρος Βρεττάκος
Τ' Όνομά Σου (Μεγαλυνάρι)  

Ποίηση Νικηφόρος Βρεττάκος

 
Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι.
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων.
 

Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου.
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
 

Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την Άνοιξη πίσω τους.

 

Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο.
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα.
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα.
 

Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

 

Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι.
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους.
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.
 

Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

 

Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το μάγουλο.
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλλων.
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
 

Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα.

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων.

 

Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε.
Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.

             Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.

Από το έργο του «Ο χρόνος και το Ποτάμι» που γράφτηκε το 1957.

Ένα βράδυ, κάποιου Γενάρη...

Δεν Σε περίμενα να έρθεις, παρ' ότι το διαισθανόμουνα και το ήλπιζα...
Καθόμουνα στο βάθος της ταβέρνας με μιά φίλη και μιλάγαμε... Εγώ έπινα...
Ξαφνικά... τα πάντα φώτισαν από την παρουσία Σου και το Χαμόγελό Σου...
Μπήκες Αέρινη...
Ήσουν μιά Οπτασία...
Μιά Θεά που κατέβηκε στη γη...
Μας είδες αμέσως... Ήξερες ότι θάμασταν εκεί...
Ήρθες και κάθησες... Μας χαιρέτησες, και είπες: "Δεν περνούσε η ώρα μέχρι να ξεκινήσω".
Κάθησες απέναντί μου. Έλαμπες ολόκληρη...
Μαζί Σου Έλαμπα κι εγώ...
Κοίταζα μέσα στα Πανέμορφα Μάτια Σου...
Αχ, αυτά τα Μάτια Σου...

Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγεις...
Μου 'χαν τελειώσει τα τσιγάρα...
Μου άφησες το πακέτο Σου...
Το 'χω κρατήσει... Έγραψα πάνω του την ημερομηνία...
Ένα βράδυ, κάποιου Γενάρη...
Είπες : "Για μένα, αυτό που έγινε σήμερα, είναι ανάσα, μου δίνει ζωή".
Ένα βράδυ, κάποιου Γενάρη...
Σου λέω : "Για μένα, αυτό που έγινε τότε, ήταν Η Ίδια Η Ζωή"...
Ένα βράδυ, κάποιου Γενάρη...
Σ' Ευχαριστώ...

Ένα χρόνο μετά... κι Εσύ έχεις φύγει... Άραγε θυμάσαι...

Αντίστροφη... Μέτρηση...

Άρχισα να μετράω εγώ... Κι Έφυγες πρώτα Εσύ...

Με πολύ Αγάπη Σε Σένα... Μικρή Μου Νεράϊδα...
Είσαι το Έργο της ζωής μου σ' επανάληψη...
Σε περιμένω... Κι ως τότε Να Προσέχεις...
Γιατί ξέρω την επόμενη σκηνή... Σ'  Αγαπώ Πολύ...

 Αντίστροφη Μέτρηση -- Χάρις Αλεξίου


 

Την μοναξιά Σου είδα και φοβήθηκα
Στο βλέμμα Σου το σκοτεινό θυμήθηκα...
Την περασμένη μου ζωή...
Πόσο με τρόμαξες...

 




 
Κι ένα πρωί το άγγιγμα Σου
ήρθε σαν ξύπνημα...
Μα μέχρι να νυχτώσει
είχε γίνει δίλλημα...
Της μετρημένης μου ζωής
Πόσο με τρόμαξες...

 

Μες στου κορμιού μου
την τρελή την εγκατάλειψη...
Είδα το έργο της ζωής μου
σ' επανάληψη...
Κι είπα να τρέξω να κρυφτώ...
 

Και τώρα που αρχίζει
η αντίστροφη η μέτρηση...
Αρχίζω να μετράω εγώ
και φύγε πρώτα Εσύ...
Πάρε και τη φωτιά μαζί...
Να μη θυμάμαι πια... 

 Μα θα Σε Περιμένω... Όσο κι αν χρειαστεί...

Θα Σε Προσμένω... Όσο θ' Ανασαίνω...

Σ' Αγαπώ... Να Προσέχεις...
 

Στίχοι: Χάρις Αλεξίου Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος 

LP Κρατάει Χρόνια Αυτή Η Κολώνια  Μάϊος 1990

 
 

Ψέμα... Κι Εσύ...

Αλλοίμονο δεν ξέρει... Στην ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ Αν Ζει...

Στο ίδιο πουθενά... Πουθενά μαζί...

Μικρή Μου Νεράϊδα...  Εσύ Δεν Είσαι Ψέμα...
Όμως δεν θέλεις...  Να Σ'  Έχω τώρα...
Σ'  Αγαπώ Πολύ...

 

 Ψέμα Κι Εσύ -- Χάρις Αλεξίου 

Ψέμα κι Εσύ
Στον δρόμο μου ξανά...
Ψέμα κι Εσύ
που ακόμα τ' αγαπάω...
Πυρκαγιά χρυσή
Στο αίμα που γυρνά... 

Και τ' αρπάζει όλα  και άδικα 
σκορπάω...

 

   

Μια καρδιά μισή
που ακόμα τριγυρνά... 

Σ' αδειανό νησί
κι αλλοίμονο δεν ξέρει...
Στην καρδιά Σου αν ζει 

Στο ίδιο πουθενά...
Πουθενά μαζί
Κι αυτό το καλοκαίρι
δεν περνά...
 

    

Ψέμα κι απόψε...
Ψέμα βαμμένο...
Κι αυτό το σπίτι
που όλα τα θυμάται...
Τις φωνές, τα λόγια,
τον ήχο απ' τα κλειδιά...
Το παραμύθι που λέει
για να κοιμάται...

Σε περίμενα εκεί... 

Στο γνωστό σημείο...

Ήξερες ότι ήμουνα εκεί... 

Δεν ήρθες...

Θα Σε Περιμένω Πάντα...

Να 'ρθείς...

 Σ' Αγαπώ... Να Προσέχεις...

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
LP Κρατάει Χρόνια Αυτή Η Κολώνια  Μάϊος 1990

Κάποτε...

Κάποτε μου χάρισες έναν ολόκληρο Κόσμο...

Κάποτε μου άπλωσες το χέρι για να κρατηθώ...
Το πήρα και το κράτησα για λίγα λεπτά...
Για πολύ λίγα και... νόμισα ότι... Κρατάω Όλη την Ευτυχία του Κόσμου...

Κάποτε με έκανες να νιώσω ότι Υπάρχω...
Ότι δεν είμαι Ένα σκέτο νούμερο...
Ότι είμαι Άνθρωπος...
Η Νύχτα Έλαμψε... Το Σκοτάδι Διαλύθηκε...

Τ' Αστέρια και το Φεγγάρι, Υποκλίθηκαν Σε Σένα....
Μέσα Σε Μιά Αγκαλιά, Φυλάκισες  Όλη την Μοναξιά μου...

Κάποτε μου Χάρισες την Ελπίδα...
Μ' Ένα Σου Βλέμμα... πλημμυρισμένο από Λαχτάρα και Αγάπη.... 
Με λίγες λέξεις...

"Τώρα Σ' έχω κοντά μου"

Ένα χρόνο μετά... κι Εσύ έχεις φύγει... Άραγε θυμάσαι...

Άντεξε, Ζήσε...

Θα Σε χτυπήσουν,

Θα Σε πατήσουν,

Θα Σε αδικήσουν,

Θα Σε τσακίσουν...
Άντεξε...

Θα Σε πληγώσουν,

Θα Σε προδώσουν,

Θα Σε λιώσουν,

Θα Σε σκοτώσουν...

Άντεξε...

Μην Κλάψεις,

Μην Δακρύσεις,

Μην Σκοτεινιάσεις,

Μην Λυγίσεις...

Άντεξε...

Είμαι στο πλάϊ Σου,

γύρνα και δες...

Πέρνα τα σύνορα,

ξέχνα το χθες...

Ζήσε...

Πιάσε το χέρι μου,

να πάμε Μαζί...

Στον κόσμο που θέλουμε,

και που η Αγάπη Ζει...

Ζήσε...

Ζήσε το σήμερα,

Άσε το χθες...

Πάμε στο αύριο,

Οι Δυό μας, Αν Θες...

Ζήσε...

Σ' Αγαπώ... Να Προσέχεις...

Μοίρα...

Άσχημα παιχνίδια παίζει η ζωή... Δεν ήταν γραφτό να Σε Δω... 
"Αυτός", θέλησε να συνεχίσω, να ζω με την αμφιβολία... 

Δεν θέλησε... Ούτε να μου δώσει την τυχόν χαρά, αλλά ούτε και πιθανόν να με πληγώσει... 

Ήσουνα εδώ... Το ξέρω... Μην προσπαθήσεις να μου πεις όχι... 

Έφυγες λίγο πριν έρθω εγώ... Ήξερες ότι θάρθω... Το ξέρω ότι το ήξερες... 
Όμως Έφυγες... Εσύ ξέρεις το Γιατί... 
Μα και που Έφυγες... πάλι εδώ Ήσουνα...

Η Μορφή Σου γέμιζε το χώρο... Όλη την ώρα Εσένα είχα μπροστά μου... 
Το βλέμμα μου ήταν απλανές... Σε είχα μπροστά μου συνέχεια...

Σε φανταζόμουνα... Με τα Μάτια Σου γεμάτα λάμψη... 
Και το Γέλιο Σου... να πλυμμηρίζει την ατμόσφαιρα...

Όμως δεν ήτανε γραφτό να Σε Δω... 

Να βρεθούμε, έστω για λίγο, κάπου διαφορετικά... Έστω, λίγο πιο ξένιαστα...
Δεν ήθελα πολλά... Μόνο να Σε Δω... Μόνο να Σε βλέπω... 
Δεν τολμώ... να ζητήσω κάτι άλλο... Μόνο να Σε βλέπω... Να Λάμπεις...

Δεν ήταν γραφτό... 
Η μοίρα, έπαιξε για άλλη μιά φορά, το δικό της παιχνίδι...

Δεν θέλησε...

Δεν πειράζει... Ίσως μιάν άλλη φορά... Ίσως ποτέ...

Όμως Εσύ... Θα Είσαι Πάντα Εδώ...

Δεμένη στην καρδιά μου...

Ριζωμένη βαθιά μες στην ψυχή μου...

Γιατί... Αν δεν το ξέρεις... Εσύ... Είσαι η ίδια μου Η Ζωή...

Πανσέληνος...

Θέλω Μαζί Σου

μία Πανσέληνο

Να Ζήσω...

Να Σε κρατήσω αγκαλιά

Να Σου χαϊδεύω τα μαλλιά

Να Σε γεμίσω με φιλιά...

Και ύστερα να σβήσω...

Θέλω Μαζί Σου

μία Πανσέληνο

Να Ζήσω...

Σε μία έρημη ακρογιαλιά

Να μου χαρίσεις

Μόνο μιά γλυκιά ματιά...

Κι εγώ το στήθος μου να σκίσω

Να Σου χαρίσω την καρδιά...

Και ύστερα να σβήσω...

Τι Νόημα Έχει η Ζωή Χωρίς  Εσένα;

Υπάρχουν Στιγμές...

Υπάρχουν στιγμές...
Που είσαι, ή νιώθεις τελείως μόνος...
Υπάρχουν στιγμές..
Που είσαι χαμένος... Σε κάτι, απρόσμενα δυσάρεστο...
Σε κάτι, που έγινε ξαφνικά χωρίς να το περιμένεις...
Σε κάτι, που θα σου σημαδέψει, από δω και πέρα την υπόλοιπη ζωή σου...

Υπάρχουν στιγμές...
Που προσπαθείς να ισορροπήσεις... Ανάμεσα στο πουθενά και στο τίποτα... Ανάμεσα στο μηδέν και στο χάος...
Μέσα σε σκέψεις αλλόκοτες και σε χίλια δυο "ΓΙΑΤΙ"...


Υπάρχουν στιγμές...
Που πνίγεσαι... σε τρελά ερωτήματα και χιλιάδες "ΑΝ"'...

Υπάρχουν στιγμές...
Που αναρωτιέσαι... Πως την "πάτησα" έτσι...;
Οι Ερινύες σε τυλίγουν, σαν φίδια έτοιμα να σε πνίξουν...
Περιμένεις από κάπου να δεις φως... Από κάπου να πιαστείς...
Αναζητάς λίγη ζωή... Μιά κουβέντα, από κάποιον...
Εσύ πια δεν έχεις τίποτα... αλλά πρέπει ν' αντιμετωπίσεις την αλήθεια...
Να δεις τα γεγονότα όπως είναι... Να ζήσεις την πραγματικότητα... και να βρεις και τις λύσεις...
Πως όμως θα το κάνεις αυτό, όταν είσαι χαμένος και πνιγμένος, σ' όλα αυτά τα "ΓΙΑΤΙ" και τα "ΑΝ";
Όταν, από κει που περιμένεις βοήθεια, όχι μόνο δεν την έχεις, αλλά συναντάς και την αδιαφορία;
Που είναι οι δικοί σου άνθρωποι;
Που είναι όλοι αυτοί που βοηθούσες τόσο καιρό;
Γιατί χάθηκαν; Που πήγαν όλοι;
Υπάρχουν στιγμές...
Που λες, ΤΕΛΟΣ... Αυτό είναι... Μέχρι εδώ...
Θα προσπαθήσω, όσο μπορώ κι όσα πάνε κι όσα έρθουν...
Αλλά πάλι, δεν έχεις το κουράγιο να το κάνεις...
Δεν βρίσκεις τη δύναμη να προχωρήσεις...

Και Τότε Να !!!

Υπάρχουν Στιγμές...

Από κει που δεν το περιμένεις, σου 'ρχεται η Ελπίδα...

Απρόσμενα, σου 'ρχεται η Ζωή, όπως απρόσμενα σου ήρθε και η καταστροφή...

Όλα... μέσα από ένα τηλεφώνημα...

Όλα... μέσα από τα λόγια, που σου λέει ένας Άνθρωπος, που δεν περίμενες...

Φωνάζει, ή μάλλον ουρλιάζει και κλαίει από χαρά, που είσαι Ελεύθερος...

Θέλει να σε δει, το γρηγορότερο κοντά της...

Κι Εσύ, ενώ εξακολουθείς να είσαι χαμένος μέσα στα "ΓΙΑΤΙ" και στα "ΑΝ", κλαις μαζί της...

Κλαις όμως, γιατί βλέπεις ότι, δεν είσαι πια μόνος...

Κλαις, γιατί βλέπεις ότι, κάποιος αγωνιά για σένα...

Ναι !!!

Υπάρχουν Στιγμές...

Που έχουν όλα τα χρώματα 

του Ουράνιου Τόξου...

 Μέσα Σε Επτά Σου Λέξεις...

 ...όσα και τα χρώματά του...

Σ' ευχαριστώ, που μου τις χάρισες απλόχερα και χωρίς Καμιά, Μα Καμιά Ιδιοτέλεια....

Ένα χρόνο μετά... κι Εσύ έχεις φύγει... Άραγε τις θυμάσαι...

Εσύ...

Σ' ένα κελί 3χ4, εγώ με 4 άλλους φυλακισμένους.
Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου..., από κάπου να πιαστώ... να σταθώ στα πόδια μου...
Το μόνο που βρίσκω, είναι... το Πρόσωπό Σου... η Μορφή Σου...
Είναι τα Μάτια Σου... Αυτά τα Υπέροχα Φωτεινά Μάτια Σου...
Θέλω να φωνάξω τ' Όνομά Σου και δεν μπορώ...
Θέλω να ουρλιάξω και δεν μπορώ... Πνίγομαι...
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έχω να κοιμηθώ...
Αμείλικτα ερωτήματα κι ενοχές με βασανίζουν...
Όμως πιό πολύ με βασανίζει ότι, δεν ξέρω πότε θα Σε ξαναδώ...
Πότε, θα ξανακούσω τη Φωνή Σου...
Πότε, θα μπορέσω να βρεθώ ξανά Κοντά Σου...
Η επικοινωνία Μαζί Σου αδύνατη... Κοντεύω να τρελαθώ...
Τα βάζω όλα στο περιθώριο κι αυτό που κυριαρχεί,  Είσαι Μόνο ΕΣΥ...
Που Νάσαι τώρα; Τι να Κάνεις; Πως Περνάς; Πόσο με Σκέφτεσαι;
Παντού Είσαι ΕΣΥ... Μπορεί στο κελί να μην μπαίνει καθόλου ήλιος...
Εγώ όμως φωτίζομαι... Η Σκέψη μου, το Μυαλό μου, η Καρδιά μου, η Ψυχή μου, είναι Σε Σένα...
Η Μορφή Σου... το Χαμόγελό Σου... τα Μάτια Σου... Αχ αυτά τα Μάτια Σου...
Αυτά φωτίζουν το σκοτεινό κελί... Αυτά με κρατάνε.... Ακόμα και η αγωνία, που αυτή τη στιγμή, είναι ζωγραφισμένη στο Πρόσωπό Σου, ακόμα κι αυτή μου δίνει δύναμη ν'αντέξω...

Αυτά με κρατάνε... Αυτά με κρατήσανε...

Σε Χρειάζομαι... Σ' Έχω Ανάγκη...

Σε Λατρεύω... Σ' Αγαπώ... Να Προσέχεις...

Ένα χρόνο μετά... κι Εσύ έχεις φύγει...

Στιγμές απόγνωσης...

Σφίγγω τα δόντια 

για ν' αντέξω...

Τα χείλια μου ματώνω

για να μην ουρλιάξω...

Μπήγω τα νύχια στο κορμί

για να μην τρελαθώ..

Σου δωσα το μυαλό μου...

Σου δωσα την καρδιά μου...

Σου δωσα την ψυχή μου...

Δεν έχω τίποτ' άλλο πια...

Πάρε και τη ζωή μου...

Η Θάλασσα της Πειραϊκής...

Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί με δύο εβδομάδες διαφορά, στο ίδιο μέρος, αλλά διαφορετική ώρα... και δεν έχουν υποστεί καμία επεξεργασία...
Οι συγκρίσεις για το μεγαλείο και την ομορφιά της φύσης είναι δικές σας...

Πειραϊκή... Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Ώρα 8 και 12' το πρωί...

Ο Ήλιος κάνει παιχνίδια με τα σύννεφα...

Πειραϊκή...Παιχνίδια με τα Σύννεφα...

Πειραϊκή... Παιχνίδια με τον Ήλιο...

Πειραϊκή... Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2012

Ώρα 12 και 20 το μεσημέρι...

Μπορεί σήμερα ν' αγιάσαν τα νερά...

Αλλά... Ο Ποσειδώνας έχει θυμώσει πολύ...

Ο Ποσειδώνας έχει θυμώσει...

κι απ' ότι φαίνεται είναι μεγάλος ο θυμός του...

Τ' αφρισμένα κύματα του Σαρωνικού...

σπάνε στα χιλιοτραγουδισμένα βράχια της Πειραϊκής...