Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

Τον γνώρισα τυχαία στη Μόσχα. Μ' άρεσαν πολύ τα τραγούδια του.Αυτός είχε πάει για συναυλίες. Εγώ για δουλειές του Κόμματος. 

Ο Χορός της Αγάπης

Το τελευταίο βράδυ, πήγαμε σ' ένα μαγαζί να φάμε. Κάτι σαν ταβέρνα, που θα λέγαμε εδώ. Ήταν περασμένες 10. Για τους Μοσχοβίτες, ήταν πολύ αργά. Είχαμε μείνει τρεις παρέες. Η δικιά του, μία παρέα με πέντε Ρώσους κι εμείς. 

Πήρε την κιθάρα του κι άρχισε να τραγουδάει, μ' αυτή την βαθιά, υπέροχη και αισθησιακή φωνή του. Οι δύο παρέες των Ελλήνων, γίναμε μία. Σε λίγο ήρθαν και οι Ρώσοι, που τους είχαν μαγέψει, η φωνή και οι ρυθμοί του. 

Ξαφνικά, σταμάτησε για λίγο, μας κοίταξε όλους κι άρχισε να παίζει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Μόνο με την κιθάρα του. Ήταν εκστασιασμένος. Του ζήτησα να το ξαναπαίξει πριν προλάβει να το τελειώσει. Είχα δακρύσει. Μου κανε το κέφι. Σηκώθηκα και το χόρεψα. Είχα "Φύγει". ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΧΟΡΕΨΑ.