Πανσέληνος

Όταν το Φεγγάρι λάμπει σαν ασημένια σταλαγματιά, το βλέμμα ξεκόβει, μεθάει και ακολουθεί τον (ευλογημένο) δρόμο της αυθαιρεσίας.

Κι ύστερα, παραμερίζοντας πεζές και εφήμερες απολαύσεις και ευδαιμονίες, η σκέψη αφήνεται, πετάει, για να βρει αυτό, που ποθεί η καρδιά, το σώμα. Έναν πόθο Αγνό, Γλυκό. Έναν πόθο Αγάπης και Έρωτα...

Αλήθεια!!! που βρίσκονται όλα αυτά; Αλήθεια που Είσαι Εσύ Αγαπημένη μου; 

Ξημέρωσε... Έφυγε τ' Όνειρο μαζί με Σένα και το Φεγγάρι... Στην άλλη Πανσέληνο θα Σας ξαναβρώ...