Βράδυ Σαββάτου

Γιατί ξανά τα ίδια; Έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια, από τότε που ήμουνα πάλι έτσι... Τι στην ευχή μου συμβαίνει και... ξανάγινα πάλι λιώμα; Γιατί πάλι άρχισε να μ' επηρεάζει η κακοήθεια, η διπροσωπία και η πουστιά που κυριαρχεί στην κοινωνία; 

 Νιώθω πολύ αδύναμος... πολύ ευάλωτος... Με το ζόρι κρατιέμαι για... να μην κάνω καμιά τρέλλα... Τι τρέλλα; Δεν ξέρω... Οποιαδήποτε....Ξανά πήρα τους δρόμους... Δύο τα ξημερώματα... Βράδυ Σαββάτου...  

Παραλιακή... Δεν ξέρω που θα σταματήσω... Καβούρι... Λαγονήσι... Σούνιο... Παραλιακή... Δεξιά λωρίδα... χαμηλή ταχύτητα... η μουσική στο τέρμα... και χίλιες μύριες σκέψεις στο μυαλό μου... Γύρω μου τρέχουν σαν τρελλοί... Πάνε να διασκεδάσουν... με πρόσωπα Κρύα κι Απρόσωπα.... Αδιάφορους, Παγερούς και Χαμένους τους βλέπεις...  

Κι εγώ; Εγώ χαμένος στις σκέψεις μου και τ' αδιέξοδα... Ξανά... όπως τότε... 15 με 20 χρόνια πριν... Μικρά τα διαλείματα της ευτυχίας... Ξανά οι ίδιες καταστάσεις... ΠΟΝΟΣ... ΠΙΚΡΑ... ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ κι ένα περίεργο πνίξιμο... Έκλεισα την μουσική... Σκέφτομαι... μόνο σκέφτομαι... χωρίς να μπορώ να καταλήξω κάπου... Σταμάτησα στο Λαγονήσι... εκεί στην άκρη της θάλασσας... Είναι μαύρη... σαν την ψυχή μου... αλλά η θάλασσα με ηρεμεί... Πάντα με ηρεμούσε όπως κι αν ήταν...  

Στο μυαλό μου έρχεται ΕΚΕΙΝΗ... ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑΡΘΕΙ... ΟΜΩΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΠΟΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ... ΤΗΣ ΜΙΛΑΩ ΚΙ ΑΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ Μ' ΑΚΟΥΕΙ... ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ... ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΒΡΙΣΚΩ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΛΑΙΨΩ... ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ ΣΚΟΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ... 

Ξημερώνει... Βλέπω πιο καθαρά τη θάλασσα... Είναι γκρίζα κι αγριεμένη... Ας το ΠΑΛΑΙΨΩ μία φορά ακόμη... Για Μένα... Για ΚΕΙΝΗ... Με θέλει Δυνατό... ΚΑΛΗΜΕΡΑ... ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ... ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ... 

 "ΚΑΠΟΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΗ"

Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

Τον γνώρισα τυχαία στη Μόσχα. Μ' άρεσαν πολύ τα τραγούδια του.Αυτός είχε πάει για συναυλίες. Εγώ για δουλειές του Κόμματος. 

Ο Χορός της Αγάπης

Το τελευταίο βράδυ, πήγαμε σ' ένα μαγαζί να φάμε. Κάτι σαν ταβέρνα, που θα λέγαμε εδώ. Ήταν περασμένες 10. Για τους Μοσχοβίτες, ήταν πολύ αργά. Είχαμε μείνει τρεις παρέες. Η δικιά του, μία παρέα με πέντε Ρώσους κι εμείς. 

Πήρε την κιθάρα του κι άρχισε να τραγουδάει, μ' αυτή την βαθιά, υπέροχη και αισθησιακή φωνή του. Οι δύο παρέες των Ελλήνων, γίναμε μία. Σε λίγο ήρθαν και οι Ρώσοι, που τους είχαν μαγέψει, η φωνή και οι ρυθμοί του. 

Ξαφνικά, σταμάτησε για λίγο, μας κοίταξε όλους κι άρχισε να παίζει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Μόνο με την κιθάρα του. Ήταν εκστασιασμένος. Του ζήτησα να το ξαναπαίξει πριν προλάβει να το τελειώσει. Είχα δακρύσει. Μου κανε το κέφι. Σηκώθηκα και το χόρεψα. Είχα "Φύγει". ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΧΟΡΕΨΑ.

Κάστρα Ψηλά Ανάμεσά μας

Θα Σ' Ελευθερώσω..Γρήγορα...

Τείχη ψηλά έχουν υψώσει ανάμεσά μας... Δεν βρίσκω τις σάλπιγγες της Ιεριχούς για να τα γκρεμίσω και ναρθώ κοντά Σου... Τις έθαψαν βαθιά... στην άμμο της ερήμου...

Σε κάστρα απόρθητα Σ' Έχουν φυλακίσει... 

Ανθρωπόμορφα τέρατα... τα φρουρούν τη μέρα, έτοιμα να μας περιχύσουν με το καυτό λάδι του φθόνου τους... 

Ακοίμητα αγριόσκυλα... φυλάνε τις πύλες τους τις νύχτες, έτοιμα να μας κατασπαράξουν...

Ποταπές παλλακίδες έχουν βάλει για να Σε προσέχουν... Το ξέρουν ότι, Δεν θα γίνεις ΠΟΤΕ ερωμένη του βασιλιά.... 

Υποκριτές και σπιούνοι με περιτριγυρίζουν... Δεν έχω στρατό να τους πολεμήσω... Δεν τον χρειάζομαι...  

Θα τους πολεμήσω μόνος μου... 

 Έχω δύναμη... Τη δύναμη που δεν μπορούν να μου την πάρουν... Μιά δύναμη που δεν την ξέρουν και δεν μπορούν να την φανταστούν... Την δύναμη που μου δίνεις ΕΣΥ... Την δύναμη που βγαίνει μέσα από την Αγάπη μας... Κάποτε θα Σ' Ελευθερώσω... 

Μείνε κοντά μου... Αν Είσαι πλάι μου ΜΠΟΡΩ...

Πανσέληνος

Όταν το Φεγγάρι λάμπει σαν ασημένια σταλαγματιά, το βλέμμα ξεκόβει, μεθάει και ακολουθεί τον (ευλογημένο) δρόμο της αυθαιρεσίας.

Κι ύστερα, παραμερίζοντας πεζές και εφήμερες απολαύσεις και ευδαιμονίες, η σκέψη αφήνεται, πετάει, για να βρει αυτό, που ποθεί η καρδιά, το σώμα. Έναν πόθο Αγνό, Γλυκό. Έναν πόθο Αγάπης και Έρωτα...

Αλήθεια!!! που βρίσκονται όλα αυτά; Αλήθεια που Είσαι Εσύ Αγαπημένη μου; 

Ξημέρωσε... Έφυγε τ' Όνειρο μαζί με Σένα και το Φεγγάρι... Στην άλλη Πανσέληνο θα Σας ξαναβρώ...

Απόβραδο στο Σούνιο

Σούνιο. Μαγευτικό Ηλιοβασίλεμα. Κοιτάς τ' απόβραδο τον Ήλιο να χασμουριέται, το Φεγγάρι να σου κλείνει το μάτι και το κρασί να λαμποκοπάει στο ποτήρι.

Ήθελα και Θέλω Πάντα Να το Απολαύσουμε ΜΑΖΙ...

Το στήθος της Αγαπημένης Σου, ανεβοκατεβαίνει με λαχτάρα κοντά σου.

Αναρωτιέσαι!!! Δεν είναι αποδείξεις; Όλ' αυτά δεν είναι αποδείξεις, πως ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ παραπάνω, ΚΑΤΙ βαθύτερο, ΚΑΤΙ ωραιότερο, από την καθημερινή ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ;

Τι θέλουν όμως ΑΠΟ ΣΕΝΑ;

Θέλουν ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ. Να ξεχάσεις ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!!! Όχι της εφορίας. ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ της ΖΩΗΣ ΘΕΛΟΥΝ.

Γιατί όσο πιο πολύ ΘΥΜΑΣΑΙ, ΤΟ Φεγγάρι και τον Ήλιο, όσο πιο πολύ ΘΥΜΑΣΑΙ, το κρασί και το στήθος της Αγαπημένης Σου, ν΄ανεβοκατεβαίνει κοντά σου, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ πιστεύεις ότι, ο κόσμος γύρω σου, Δεν είναι απλά για να τον ζεις, αλλά... για να τον ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙΣ.

Υπάρχουν ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. Ναι ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

Πέρα από την Αθλιότητα, τα Βογκητά, την Ασφυξία και την Υστερία, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ Παραπάνω, ΚΑΤΙ Βαθύτερο, ΚΑΤΙ Ωραιότερο... που το βρίσκεις μονάχα ρωτώντας στον δρόμο.

Ψάξτο... Μην Αργείς... Μην τ' αφήνεις να ΣΕ προσπεράσει... Άδραξε τη Μέρα...