Η επτάχρονη εγγονή μου, πήγε στη νονά της που είναι κομμώτρια για να κόψει τα όμορφα μακριά μαλλάκια της, που είχαν φτάσει μέχρι τη μέση σχεδόν.
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου, πήγα και την πήρα από το σχολείο. Καθήσαμε, όπως κάθε μέρα, για λίγο στο πάρκο που είναι εκεί κοντά.
- Σ' αρέσουν τα μαλλιά μου; με ρώτησε.
- Είναι υπέροχα, απάντησα. Σε κούρεψε πολύ όμορφα η νονά σου.
- Ξέρεις τι τα έκανα τα κομμένα μαλλιά μου;
- Όχι, που να ξέρω αγάπη μου. Τα μάζεψε η μαμά σου σε μιά σακούλα και τα πήρε σπίτι για ενθύμιο φαντάζομαι.
- Όχι παππού. Τα χάρισα στα παιδιά που έχουν καρκίνο.
Δάκρυσα και το μόνο που κατάφερα να κάνω, ήταν να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω και να της πω.
- Μπράβο γλυκιά μου. Συγχαρητήρια. Αυτό που έκανες, ήταν υπέροχο. Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Μακάρι να το κάνουν όλα τα παιδιά και όλοι οι μεγάλοι.
Όταν υπάρχουν τέτοιες Αθώες παιδικές ψυχές, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.
