Τα παιδιά είναι το μέλλον

  

19 Δεκεμβρίου. Παραμονές Χριστουγέννων 2021.

   Η επτάχρονη εγγονή μου, πήγε στη νονά της που είναι κομμώτρια για να κόψει τα όμορφα μακριά μαλλάκια της, που είχαν φτάσει μέχρι τη μέση σχεδόν.

   Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου, πήγα και την πήρα από το σχολείο. Καθήσαμε, όπως κάθε μέρα, για λίγο στο πάρκο που είναι εκεί κοντά.

  - Σ' αρέσουν τα μαλλιά μου; με ρώτησε.

  - Είναι υπέροχα, απάντησα. Σε κούρεψε πολύ όμορφα η νονά σου.

  - Ξέρεις τι τα έκανα τα κομμένα μαλλιά μου;

  - Όχι, που να ξέρω αγάπη μου. Τα μάζεψε η μαμά σου σε μιά σακούλα και τα πήρε σπίτι για ενθύμιο φαντάζομαι.

  - Όχι παππού. Τα χάρισα στα παιδιά που έχουν καρκίνο.

Δάκρυσα και το μόνο που κατάφερα να κάνω, ήταν να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω και να της πω.

  - Μπράβο γλυκιά μου. Συγχαρητήρια. Αυτό που έκανες, ήταν υπέροχο. Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Μακάρι να το κάνουν όλα τα παιδιά και όλοι οι μεγάλοι.

Όταν υπάρχουν τέτοιες Αθώες παιδικές ψυχές, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.

Πρωινό Άστρο

Γιάννης Ρίτσος

Πρωινό Άστρο

Στην κόρη μου ΕΡΗ

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ’ τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ’ αγκάθι κ’ ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ’ έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.

Το πρόσωπο της μητερούλας φέγγει
πάνω απ’ τους ρόδινους λοφίσκους του ύπνου σου
εαρινό φεγγάρι
ανάμεσα από τα στάχυα της έγνοιας της
και τα τριαντάφυλλα των τραγουδιών μου.

Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
                        μακρύς
                                    μακρύς ο δρόμος.

Γ. Ρίτσος, Πρωινό άστρο, Κέδρος

" Αθώος ? "

      Έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από τότε... 6 Απριλίου 2012... Ώρα 14 και 40' το μεσημέρι... Βγαίνω τρέχοντας από μιά παγερή αίθουσα δικαστηρίου... Είμαι πολύ μακρυά... Εκατοντάδες χιλιόμετρα μας χωρίζουν... Ανάμικτα συναισθήματα... Χαράς για την απόφαση που μόλις πριν λίγα λεπτά έχει ανακοινωθεί... Θλίψης που δεν Σ΄ έχω δίπλα μου, κοντά μου... Να μοιραστώ Μαζί Σου... Και μόνο Μαζί Σου... αυτό που νιώθω...
           Είσαι η Πρώτη που παίρνω τηλέφωνο... Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά; Θέλω να μάθεις ΕΣΥ Πρώτη τα ευχάριστα νέα... 
          Απάντησες με το πρώτο χτύπημα... 
          Θαρρώ πως κρατούσες το τηλέφωνο στο χέρι... 
          Θαρρώ, πως όλη μέρα, δεν το είχες αφήσει από το χέρια Σου... 
          Αγωνιούσες... Περίμενες αυτό το τηλεφώνημα... 
          Δεν ρώτησες τι κάνω... Δεν ρώτησες πως είμαι... 
Έβγαλες μόνο μιά κραυγή... Μιά κραυγή σαν ουρλιαχτό!!!  
" Αθώος ;"... 
Ξαναπέστο, Σου είπα... 
" Αθώος ;"... 
Ξαναπέστο, Σου είπα πάλι... 
" Αθώος ;"... 
Πέστο πάλι... 
" Αθώος !!!"... είπες με απόλυτη σιγουριά τώρα... 
Ναι Αγάπη μου...  " Αθώος !!! " 
Όσο αναπνέω δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!!
Σ' Ευχαριστώ που Ήσουν εκεί... Κι ας είμασταν εκατονταδες χιλιόμετρα μακρυά...
ΕΣΥ, Ήσουν εκεί... Κοντά μου... Δίπλα μου... 
Ποτέ δεν θα το ξεχάσω...

Σ' Αγαπώ... Να Προσέχεις...

 

Ξάφνιασμα...

Εμφανίστηκες ξαφνικά. Μετά από πολύ καιρό. Εκεί στο άνοιγμα της πόρτας.
Δεν Σε περίμενα. Ξαφνιάστηκα. Τάχασα ολότελα. Δεν μπορούσα ν' αρθρώσω λέξη.
Παρά λίγο να ξεσπάσω σε κλάματα. Τα πνιξα με δυσκολία.
Ήρθες κοντά μου. Ήθελα να Σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να μη Σ' αφήσω ποτέ.
Δεν γινότανε. Δεν ήταν μόνο το εμπόδιο που υπήρχε ανάμεσά μας. Ήταν και ο χώρος που δεν επέτρεπε.
Ήρθες κοντά μου, θαρρώ με λαχτάρα.


Τα Μάτια Σου, αυτά τα υπέροχα Μάτια, έλαμπαν. Αλλά ταυτόχρονα, έδειχναν απορημένα και γεμάτα αμηχανία.

 Ήρθες κοντά μου. Άπλωσα τα χέρια μου και μου δωσες τα δικά Σου. Τα πήρα και τα κράτησα σφιχτά για λίγα λεπτά. Δεν τ' άφηνα.




 

Τα κρατούσα και Σε κοίταζα στα Μάτια.
Ήθελα να ρουφήξω όλη την Λάμψη Τους.
Ήθελα να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερο από το φως Τους.
Ήταν η σειρά Σου να ξαφνιαστείς. Ίσως δεν περίμενες αυτή μου την αντίδραση.

" Μου έλειψες και μου λείπεις πολύ" Σου είπα. Χαμογέλασες αμήχανα. Δεν είπες τίποτα.
Συνέχισα να Σου κρατώ τα χέρια σφιχτά.
"Γιατί είσαι έτσι ;" με ρώτησες.
"Γιατί είχα πει, ότι έτσι θα μείνω, μέχρι να δω ξανά τα Μάτια Σου και το Χαμόγελό Σου", Σου απάντησα.


Όλη αυτή την ώρα δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να Σε κοιτώ μέσα στα Μάτια.
Και τότε... είδα μέσα Σ' αυτά, πόση Αγάπη έχεις. Αλλά είδα και απορία. Και αμηχανία.
Έφυγες όπως ήρθες. Ξαφνικά.
Εγώ όμως κράτησα και θα κρατήσω για πάντα βαθιά μέσα στη  ψυχή μου, το Βλέμμα Σου και το Χαμόγελό Σου.
Σ' ευχαριστώ, γι' αυτές τις λίγες στιγμές, γι' αυτά τα λίγα λεπτά που μου χάρισες σήμερα.
Μικρή Μου Νεράϊδα... Σ' Αγαπώ πολύ και μου Λείπεις...

Σ' Αγαπώ Να Προσέχεις....

Όποιο Δρόμο Και Να Πάρω...

 

Όποιο δρόμο και αν πήρα...

 Όποιο μονοπάτι και αν ακολούθησα...

 Σ' όποιο σκοτεινό σοκάκι και αν χάθηκα...

Πάντα... Σε Σένα έφτανα...

Μικρή Μου... Νεράϊδα...

Εσύ Είσαι το Τέλος...

Εσύ και η Αρχή...

Όποιο Δρόμο Και Να Πάρω - Δήμητρα Γαλάνη

Μουσική: Μάριος Τόκας

Στίχοι: Ανδρέας Νεοφυτίδης

(Εμπνευσμένοι από την ερωτική ποίηση του Louis Aragon)

Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Δίσκος LP: Στη Λεωφόρο Της Αγάπης (1987)

Νύχτα ντυμένη με πανσέληνο και θάλασσα...
Κι εγώ χρυσό φιλί στ' ολόγυμνο κορμί Σου...
Νύχτα ντυμένη με πανσέληνο και μέθυσα...
Σ' εκείνη τη γλυκιά την τρικυμία της φωνής Σου...

 Όποιο δρόμο και να πάρω
στο σώμα Σου απάνω περπατώ...
Όποιο δρόμο και να πάρω
γίνεσαι σκιά μου, Σ' αγαπώ...

   Νύχτα ντυμένη με πανσέληνο και μ' έπαιρνες
εκεί που δε μπορεί παρά ν' αναστενάζεις...
Νύχτα ντυμένη με πανσέληνο και τρόμαζα
στη σκέψη πως μπορεί ποτέ μια τέτοια νύχτα να ξεχάσεις...