Ξάφνιασμα...

Εμφανίστηκες ξαφνικά. Μετά από πολύ καιρό. Εκεί στο άνοιγμα της πόρτας.
Δεν Σε περίμενα. Ξαφνιάστηκα. Τάχασα ολότελα. Δεν μπορούσα ν' αρθρώσω λέξη.
Παρά λίγο να ξεσπάσω σε κλάματα. Τα πνιξα με δυσκολία.
Ήρθες κοντά μου. Ήθελα να Σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να μη Σ' αφήσω ποτέ.
Δεν γινότανε. Δεν ήταν μόνο το εμπόδιο που υπήρχε ανάμεσά μας. Ήταν και ο χώρος που δεν επέτρεπε.
Ήρθες κοντά μου, θαρρώ με λαχτάρα.


Τα Μάτια Σου, αυτά τα υπέροχα Μάτια, έλαμπαν. Αλλά ταυτόχρονα, έδειχναν απορημένα και γεμάτα αμηχανία.

 Ήρθες κοντά μου. Άπλωσα τα χέρια μου και μου δωσες τα δικά Σου. Τα πήρα και τα κράτησα σφιχτά για λίγα λεπτά. Δεν τ' άφηνα.




 

Τα κρατούσα και Σε κοίταζα στα Μάτια.
Ήθελα να ρουφήξω όλη την Λάμψη Τους.
Ήθελα να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερο από το φως Τους.
Ήταν η σειρά Σου να ξαφνιαστείς. Ίσως δεν περίμενες αυτή μου την αντίδραση.

" Μου έλειψες και μου λείπεις πολύ" Σου είπα. Χαμογέλασες αμήχανα. Δεν είπες τίποτα.
Συνέχισα να Σου κρατώ τα χέρια σφιχτά.
"Γιατί είσαι έτσι ;" με ρώτησες.
"Γιατί είχα πει, ότι έτσι θα μείνω, μέχρι να δω ξανά τα Μάτια Σου και το Χαμόγελό Σου", Σου απάντησα.


Όλη αυτή την ώρα δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να Σε κοιτώ μέσα στα Μάτια.
Και τότε... είδα μέσα Σ' αυτά, πόση Αγάπη έχεις. Αλλά είδα και απορία. Και αμηχανία.
Έφυγες όπως ήρθες. Ξαφνικά.
Εγώ όμως κράτησα και θα κρατήσω για πάντα βαθιά μέσα στη  ψυχή μου, το Βλέμμα Σου και το Χαμόγελό Σου.
Σ' ευχαριστώ, γι' αυτές τις λίγες στιγμές, γι' αυτά τα λίγα λεπτά που μου χάρισες σήμερα.
Μικρή Μου Νεράϊδα... Σ' Αγαπώ πολύ και μου Λείπεις...

Σ' Αγαπώ Να Προσέχεις....